Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Bogdan Lewandowski

Protokolant: sekr. sąd. Anna Andrzejewska

przy udziale oskarżyciela publicznego Kapitana Straży Granicznej w Kołobrzegu Beaty Okulińskiej

po rozpoznaniu w dniu 06 listopada 2013 r.

sprawy R. K.

obwinionego o czyn z art.120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy x 2

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu

z dnia 04 września 2013 r. sygn. akt II W 148/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego R. K. od popełnienia zarzucanych mu czynów,

II.  kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kołobrzegu wyrokiem z dnia 4 września 2013 r., sygn. akt II W 148/13, w sprawie R. K., obwinionego o to, że:

1.  w okresie od dnia 19 maja 2012 roku do dnia 22 listopada 2012 roku w K. powierzył obywatelce Tajlandii K. F. c. S. nielegalne wykonywanie pracy na podstawie umowy o pracę zawartej dnia 19 maja 2012 roku na czas określony, za wynagrodzeniem 3.010 złotych brutto, na stanowisku specjalisty masaży tajskich z miejscem wykonywania pracy K., ul. (...) dla i na rzecz (...) S.A. z siedzibą w K., ul. (...), na innych warunkach w zakresie wynagrodzenia niż określone w zezwoleniu na pracę cudzoziemców na terytorium R. P. typ A nr (...) z dnia 15 marca 2012 roku, wydanym przez Wojewodę (...), gdzie kwotę wynagrodzenia brutto określono na nie niższe niż 3.060 zł miesięcznie

tj. o czyn z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy;

2.  w okresie od dnia 19 maja 2012 roku do dnia 22 listopada 2012 roku w K. powierzył obywatelowi T. S. N., s. P., nielegalne wykonywanie pracy na podstawie umowy o pracę zawartej dnia 19 maja 2012 roku na czas określony, za wynagrodzeniem 3.010 zł brutto, na stanowisku specjalisty masaży tajskich z miejscem wykonywania pracy K., ul. (...) dla i na rzecz (...) S.A. z siedzibą w K., ul. (...), na innych warunkach w zakresie wynagrodzenia niż określone w zezwoleniu na pracę cudzoziemców na terytorium R. P. typ A nr (...) z dnia 15 marca 2012 roku, wydanym przez Wojewodę (...), gdzie kwotę wynagrodzenia brutto określono na nie niższe niż 3.060 zł miesięcznie,

tj. o czyn z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy;

orzekł:

1.  uznał obwinionego R. K. winnym zarzucanym mu obwinieniem czynów i za to na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych),

2.  zasądził od obwinionego R. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100,00 zł (sto złotych) i wymierzył mu opłatę w kwocie 500,00 zł (pięćset złotych).

Od powyższego wyroku apelację wywiódł obrońca obwinionego zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na uznaniu, iż obwiniony uiszczał na rzecz zatrudnianych cudzoziemców tylko wynagrodzenie brutto w kwocie 3.010,00 zł, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż poza wynagrodzeniem zasadniczym, zatrudnieni cudzoziemcy otrzymywali wynagrodzenie w postaci innych składników, takich jak premia uznaniowa, zakwaterowanie, wyżywienie, bilety lotnicze oraz ekwiwalent za pranie w kwocie 66,00 zł;

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w związku z art. 88 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach poprzez błędną wykładnię tychże przepisów polegającą na uznaniu, iż wypłacenie cudzoziemcowi wynagrodzenia za pracę w kwocie nieodpowiadającej wynagrodzeniu określonemu w pozwoleniu na pracę stanowi znamię wykroczenia w postaci powierzenia cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy, podczas gdy prawidłowa interpretacja przywołanego przepisu ze szczególnym uwzględnieniem wykładni funkcjonalnej, celowościowej oraz systemowej prowadzi do wniosku, iż rozbieżność dotycząca tylko wysokości wynagrodzenia za pracę, przy zachowaniu pozostałych wymogów ustawowych w zakresie zatrudniania cudzoziemców, nie jest tego rodzaju uchybieniem, aby można było traktować je jako zachowanie wypełniające znamiona czynu zabronionego w postaci powierzenia nielegalnego wykonywania pracy;

- naruszenie art. 88h ust. 4 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie przy orzekaniu, w sytuacji w której z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika bezspornie, iż obwiniony wywiązał się z obowiązków wynikających z art. 88 h ust. 4 pkt 2 ustawy poprzez wypłacenie cudzoziemcowi zaległego wynagrodzenia za okres wykonywanej pracy w wysokości zgodnej z zawartą we wniosku o wydanie zezwolenia na pracę oraz opłacenia związanych z nim składek na ubezpieczenia społeczne i zaliczek na podatek dochodowy, niezależnie od faktu uprzedniego regulowania wynagrodzenia poprzez inne składniki wynagrodzenia;

- naruszenie art. 7 § 2 k.w. w zw. z art. 48 k.w. i art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji w której ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż obwiniony pozostawał w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego, polegającym na przekonaniu, iż rozbieżności w zakresie wypłacanego wynagrodzenia zasadniczego na rzecz cudzoziemców nie mogą być wyłączną podstawą do przypisania odpowiedzialności za czyn zabroniony w postaci powierzenia wykonywania nielegalnej pracy;

- rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez niezastosowanie wobec obwinionego instytucji przewidzianej w art. 39 § 1 k.w. w postaci odstąpienia od wymierzenia kary z uwagi na charakter i okoliczności zarzucanego czynu oraz jego nieznaczny stopień społecznej szkodliwości, przy jednoczesnym zobowiązaniu sprawcy do przywrócenia stanu poprzedniego.

Obrońca obwinionego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od stawianego mu zarzutu, względnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od wymierzenia kary w oparciu o art. 39 § 1 k.w. w zw. z art. 48 k.w. oraz art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako zasadna skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych jemu czynów.

Przede wszystkim podnieść należy, iż uzasadnienie Sądu Rejonowego jest nieprzekonujące i nie odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w., bowiem niezrozumiała jest dla Sądu Okręgowego ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy, w ten sposób, że dano wiarę zeznaniom wszystkich świadków, mimo, że zeznania te wzajemnie się wykluczają. Jednocześnie, poza sferą rozważań Sądu Rejonowego pozostał jeden z najważniejszych dowodów w sprawie, jakim jest decyzja Wojewody (...) z dnia 30 kwietnia 2013 roku, którą to Sąd zaliczył do materiału dowodowego, lecz w żadnej mierze nie odniósł się do niego w treści uzasadnienia wyroku. Z treści uzasadnienia Sądu wynika jednoznacznie, iż podstawą ukarania obwinionego jest jedynie fakt, że wynagrodzenie zasadnicze cudzoziemców, w okresie wskazanym w obwinieniu, było niższe aniżeli wynagrodzenie wskazane w zezwoleniu na pracę cudzoziemców na terytorium R. P. nr (...)i nr (...)

Zasadny jest zarzut obrońcy obwinionego błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu przez Sąd Rejonowy, iż obwiniony wypłacał cudzoziemcom jedynie wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 3.010,00 zł miesięcznie brutto. Wbrew twierdzeniom Sądu Rejonowego, nie sposób przyjąć, że premie uznaniowe, zapewnianie zakwaterowania, wyżywienia i pokrywania kosztów biletów lotniczych, nie stanowi składników wynagrodzenia, tylko dlatego, że nie zostały one określone w umowie o pracę. Korzyści te, mimo że nie wynikają wprost z umowy o pracę, bez wątpienia stanowią składnik wynagrodzenia cudzoziemców, bowiem składniki wynagrodzenia to nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale również dodatkowe korzyści, ustalone przez strony umowy, również w formie ustnej.

Na uwzględnienie zasługują również zarzuty apelacji naruszenia prawa materialnego, bowiem o odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, można mówić tylko w przypadku rażących odstępstw od wymogów określonych w art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy. W niniejszej sprawie o rażącym odstępstwie nie może być mowy, skoro obwiniony, zatrudniał cudzoziemców posiadających zezwolenie na pobyt na terytorium R. P., zatrudniał ich na podstawie ważnego zezwolenia na pracę, zgłosił cudzoziemców do ubezpieczenia społecznego, zapewnił zakwaterowanie, pokrywał koszty wyżywienia. Jednocześnie obwiniony miał pełne prawo uznać, że zatrudnia cudzoziemców w sposób legalny i swoim zachowaniem nie wyczerpuje znamion wykroczenia.

Nie może być również mowy o wykroczeniu z art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20.04.2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, jeżeli obwiniony niezwłocznie wypłacił cudzoziemcom wynagrodzenie za okres wykonywanej pracy do wysokości wskazanej w zezwoleniu na pracę, czym wykonał obowiązek wskazany w art. 88h ust. 4 pkt. 2 ustawy, na co jednoznacznie wskazuje decyzja Wojewody (...) z dnia 30 kwietnia 2013 roku, a do czego Sąd Rejonowy w ogóle się nie odniósł.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy, na podstawie art. 109 § 2 w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. i art. 5 § 1 pkt. 2 k.p.w. w zw. z art. 62 § 3 k.p.w., uznał za zasadne zmienić zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego, poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanych czynów, bowiem zachowanie obwinionego nie zawiera znamion wykroczenia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 632 pkt. 2 k.p.k.