Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

UZASADNIENIE

A. R. został oskarżony o to, że:

w okresie od dnia 08.01.2012r. do dnia 27.04.2012r. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu Spółki z o.o. (...) z siedzibą w G. przy ul. (...), przy użyciu elektromechanicznych automatów do gry o charakterze losowym, o nazwie (...) bez (...) o numerze (...), umieszczonych w Barze (...) w K. przy ul. (...), w którym to lokalu automaty te udostępniono do publicznego korzystania, urządzał gry na w/w automatach, bez zezwolenia, tj. wbrew przepisom ustawy z dnia
19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2009r., Nr 201, poz.1540),

tj. o przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kks.

Sąd Rejonowy w Kołobrzegu wyrokiem z dnia 06 lutego 2018r roku
w sprawie II K 703/14:

I.  uniewinnił oskarżonego A. R. od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks,

2. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny
– finansowy organ postepowania, który działając na podstawie art. 425 kpk
i art. 444 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego:

• naruszenie przepisu art. 7 kpk z uwagi na brak prawidłowej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów, a przede wszystkim zeznań przesłuchanych świadków i powiązaniu ich zeznań z zebranym materiałem dowodowym a w szczególności z opinią niezależnego biegłego sądowego, przeprowadzonym eksperymentem procesowym z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

• naruszenie zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 kpk poprzez niezachowanie równego stosunku do obu stron procesu - tj. pominięcie dowodów wskazanych przez oskarżenie,

• naruszenie przepisu art. 107 § 1 kks, mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na uniewinnieniu oskarżonego z uwagi na to, iż uznano,
że oskarżony dochował należytej staranności uzyskując prywatną opinię sporządzoną przez „biegłego rzeczoznawcę w zakresie oceny i wyceny maszyn”, w zakresie charakteru gier urządzanych na automatach, przed zawarciem umowy i rozpoczęciu ich udostępniania, podczas gdy to minister właściwy
do spraw finansów publicznych jest jedyną jednostką, która może rozstrzygnąć o tym, czy automat, który chcemy dopuścić do publicznego użytkowania podlega pod przepisy ustawy o grach hazardowych,

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
a mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że nie można przypisać oskarżonemu zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa skarbowego
z art. 107 § 1 kks, brak jest podstaw do przyjęcia działania oskarżonego z winy umyślnej, podczas gdy całość zgromadzonego materiału dowodowego
do takiego wniosku nie prowadzi.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na to, że wyrok z dnia
13 października 2016r. w sprawie (...) (...) rozstrzygnął wątpliwości co do charakteru art. 6 i 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych stwierdzając w szczególności, że nie są to przepisy techniczne. To zagadnienie nie budzi zresztą obecnie już niczyich wątpliwości.

Podstawą uniewinnienia oskarżonego było stwierdzenie przez Sąd Rejonowy, iż oskarżony przed wstawieniem automatów do gier dysponował opinią, z której wynikało, że urządzenia te są automatami do gier zręcznościowych
i nie służą do prowadzenia gier losowych, co – w przekonaniu Sądu Rejonowego – uzasadniało stwierdzenie, że oskarżony dochował należytej staranności i że w konsekwencji nie można przypisać mu umyślności
w działaniu.

Sąd odwoławczy w składzie rozpoznającym apelację w pełni podziela zasadność postawionych w niej zarzutów. Słusznie wskazano w niej,
że to właściwy minister, a nie „prywatny biegły”, jest właściwym do rozstrzygania o tym jaki charakter ma dany automat (art. 2 ust. 6 ustawy
z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych – tekst jednolity: Dz. U. z 2018r., poz.165 ze zmianami). Zasięgnięcie zatem opinii biegłego, który – jak wynika z wydruku (...) i biegłych sądowych – jest biegłym do spraw wypadków komunikacyjnych i wyceny i oceny maszyn i urządzeń przemysłowych, w żadnym razie nie świadczy o dochowaniu przez oskarżonego należytej staranności. Jest on bowiem biegłym z innego zakresu, aniżeli ten, którego dotyczyła jego opinia.

Jeśli uwzględni się to, że gry na zatrzymanych urządzeniach mają niewątpliwie losowy charakter, co wynikało nie tylko już z eksperymentu na tych automatach dokonanych przez funkcjonariuszy celnych, ale i z niekwestionowanej opinii właściwego biegłego W. K.,
to zgodzić się trzeba ze skarżącym, iż oskarżony wiedział jaki charakter mają przedmiotowe urządzenia, a zasięganie prywatnej opinii biegłego z zakresu innego aniżeli ten, który powinien być przedmiotem opinii, miało na celu „legalizowanie” działania, które miało przestępczy charakter, z czego sprawę zdawał sobie oskarżony. Słusznie przy tym zwrócił uwagę apelujący na to,
że – jak wynika z opinii biegłego W. K. – oznaczenia numeryczne naniesione na automat nie są nienaruszalne, jak też nigdzie nie są niezależnie odnotowane, a nadto istniał swobodny dostęp do płyty logicznej automatu, a w konsekwencji do jego oprogramowania. Celnie zatem stwierdził apelujący, że opinia przedstawiona przez oskarżonego mogła w istocie rzeczy dotyczyć innego urządzenia.

Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju
o profilu rozrywkowym. Był zatem zobowiązany do właściwego zweryfikowania zgodności z prawem podejmowanych przez siebie działań, w szczególności zgodności z ustawą o grach hazardowych, zwłaszcza, że – jak celnie wskazał apelujący w apelacji – wejście w życie tej ustawy było połączone z kampanią medialną w tym zakresie i nagłaśniane były przypadki zatrzymań nielegalnych urządzeń, a co musiało żywotnie interesować oskarżonego. W takiej zatem sytuacji oskarżony powinien był – zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych - zwrócić się do właściwego ministra o rozstrzygnięcie jaki charakter mają automaty, które chciał on dopuścić do publicznego użytkowania, a nie zasięgać prywatnej opinii biegłego z innego zakresu.
Ta właśnie okoliczność też może świadczyć o istnieniu po stronie oskarżonego co najmniej zamiaru ewentualnego.

Zgadzając się zatem z postawionymi w apelacji zarzutami Sąd Okręgowy stwierdził, że prawidłowa ocena wszystkich dowodów zgromadzonych
w sprawie, w tym przez pryzmat zasad doświadczenia życiowego, powinna była doprowadzić do wniosku, iż oskarżony nie tylko jest sprawcą zarzucanego mu czynu, ale nadto, że można i należy przypisać mu zawinienie umyślne,
co – wobec braku okoliczności uzasadniających uniewinnienie oskarżonego
z innych powodów lub umorzenie postępowania – skutkować powinno jego skazaniem.

Dlatego też – na mocy art. 437 § 2 zd. 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk
– orzec należało jak na wstępie, a Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien mieć na uwadze uwagi wskazane wyżej.

/.