Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VKa 195/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 22.12.2023 roku w sprawie o sygn. akt IIK 1546/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej A. S.

zarzut obrazy prawa materialnego, tj. art. 231 § 2 k.k. w zw. z art. 115 § 4 k.k. poprzez błędną wykładnię znamienia korzyść osobista i przyjęcie, iż zaspokojenie ciekawości oskarżonej poprzez poznanie danych znajdujących się w systemie ogólnopolskiej bazy podatników (...) miało dla oskarżonej indywidualną, subiektywną wartość i wyczerpuje swą treścią to znamię kwalifikowanego czynu zabronionego, w sytuacji, gdy ujawnienie ww. danych z punktu widzenia przeciętnego człowieka mającego na względzie obowiązujące w danej społeczności reguły, wzorce zachowań itp. nie może w tej konkretnej sytuacji dla tej konkretnej osoby zostać uznane za korzyść osobistą;

i powiązany z tym zarzutem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który miał istotny wpływ na jego treść, a polegający na ustaleniu,

że poznanie tych danych miało dla oskarżonej indywidualną, subiektywną wartość, a co za tym idzie celem jej działania było osiągnięcie korzyści osobistych, w sytuacji, gdy powyższe nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

że oskarżona kierowała się ciekawością, chęcią wyszukania jakiegoś punktu zaczepienia w toczących się konfliktach, a nie realną i obiektywną potrzebą, a wreszcie także bezpośredni kierunkowy zamiar osiągnięcia korzyści osobistych z popełnionych przestępstw - w sytuacji, gdy powyższe nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jest sprzeczne z treścią wyjaśnień oskarżonej, a nadto tym, iż w toku postępowania nie udowodniono, aby oskarżona przedsiębrała/inicjowała jakiekolwiek działania na szkodę pokrzywdzonych — wreszcie Sąd I instancji wskazał, że nie udowodniono bowiem istnienia jakiejkolwiek, wyrażonej w pieniądzu korzyści, która mogłaby, choćby potencjalnie, wynikać dla oskarżonej z poznania danych zawartych w systemie (...)

tożsame z zarzutami obrońcy oskarżonej zarzuty apelacji oskarżonej A. S. :

zarzut nieprawidłowej interpretacji określenia korzyść osobista jak i używając słowa „ciekawość” przyjęcie to jako osiągnięcie korzyści osobistej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W sprawie wniesione zostały dwie apelacje, których zarzuty w części były ze sobą tożsame. Dlatego Sąd Okręgowy w Koszalinie odniesie się w niniejszej części uzasadnienia (a także w kolejnej) łącznie do opisanych powyżej zarzutów zawartych w dwóch rozpoznawanych apelacjach. Opisane powyżej zarzuty okazały się w całości zasadne. Sąd Okręgowy w Koszalinie stoi na stanowisku, że ustalony przez Sąd Rejonowy w Koszalinie cel działania oskarżonej "w celu zaspokojenia ciekawości" nie wyczerpuje znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści osobistej w rozumieniu przepisu art. 231 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Koszalinie argumentował powyższą kwestię w następujący sposób. Przez korzyść osobistą zdaniem sądu rejonowego należy rozumieć wszelkie dobro niemające charakteru majątkowego, bezpośrednio nieprzeliczalne na pieniądze, ale dogodne dla przyjmującego lub zaspokajające jakąś jego potrzebę (A. Barczak –Oplustil w: Kodeks Karny , Komentarz . A. Zoll , wyd. II , tom II , str. 228). Tak pojęta korzyść osobista może więc polegać na ogólnym polepszeniu sytuacji zawodowej, awansowaniu, ograniczeniu obowiązków, uzyskaniu dodatkowego urlopu, odznaczeniu orderem, zaspokajaniu potrzeb erotycznych itp. Subiektywne traktowanie korzyści osobistej nie może być pozbawione elementów obiektywnych i musi być to takie świadczenie, które oceniane z punktu widzenia przeciętnego człowieka mającego na względzie obowiązujące w danej społeczności reguły, wzory zachowań itp. może w tej konkretnej sytuacji dla konkretnej osoby zostać uznane za korzyść osobistą (Agnieszka Barczak-Oplustil w: Kodeks karny do
art. 228 kk). Zdaniem Sądu Okręgowego w Koszalinie w omówionym zakresie cel działania oskarżonej "w celu zaspokojenia ciekawości" nie wyczerpuje znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści osobistej w rozumieniu przepisu art. 231 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Koszalinie uznał zachowanie oskarżonej jako działanie w celu osiągnięcia korzyści osobistej, bo motywacją, którą kierowała się A. S., aby dopuścić się przestępstwa była ciekawość. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w części dotyczącej ustaleń faktycznych sprawy nie ma ustaleń dotyczących sposobu działania oskarżonej w celu osiągnięcia korzyści osobistych, w tym nie ma ustaleń faktycznych na czym owa korzyść osobista oskarżonej A. S. miałaby polegać. Sąd rejonowy w treści uzasadnienia wyroku opisuje, że weryfikacja danych o pokrzywdzonych, ich aktualizowanie, niewątpliwie zaspokajało ciekawość pokrzywdzonej, co sama przyznała. Poznanie danych miało zdaniem Sądu Rejonowego w Koszalinie dla oskarżonej indywidualną, subiektywną wartość i dlatego jej celem działania było osiągnięcie korzyści osobistej. Już w tym miejscu należy zwrócić uwagę, że według twierdzeń oskarżonej znała ona dane, które przeglądała w systemie (...), a poparte to jest materiałem dowodowym sprawy, skoro toczyła z tymi osobami spory cywilne, lub był to jej członek rodziny. Ponadto w tym zakresie nie ma dowodów przeciwnych. Sąd Rejonowy w Koszalinie stwierdza dalej, że ciekawość oskarżonej wynikała z chęci wyszukania jakiegoś punktu zaczepienia w toczących się konfliktach, a nie realną i obiektywną potrzebą. Powyższe wnioski nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. Faktycznie z wyjaśnień oskarżonej wynika, że A. S. informacji z systemu w żaden sposób nie wykorzystała i nie osiągnęła korzyści majątkowych ani osobistych, kierowała nią ciekawość (k.606). Danych nigdzie nie zapisywała, nie zapamiętywała ich i w żaden sposób ich nie wykorzystywała (k.607).

Sąd Okręgowy w Koszalinie stoi na stanowisku, że zarówno korzyść majątkowa jak i korzyść osobista o której mowa w przepisie art. 231§ 2 k.k. dotyczy świata zewnętrznego, przez co należy rozumieć, że oprócz efektu w postaci powstania emocji (zaspokojenie potrzeby ciekawości), czyli oprócz uczuć powstałych w umyśle sprawcy, a wywołanych lub stanowiących motyw przestępczego zachowania musi pojawić się efekt mający swe źródło w świece zewnętrznym (jak w podawanych przykładach: polepszenie sytuacji zawodowej, awansowanie, ograniczenie obowiązków, uzyskanie dodatkowego urlopu, odznaczeniu orderem, zaspokajanie potrzeb erotycznych). Gdyby Sąd Rejonowy w Koszalinie przyjął w opisie czynu taki element (obiektywny, namacalny w świecie zewnętrznym), tj. ustalenie przez oskarżoną pewnych danych wrażliwych pokrzywdzonych osób a następnie ich potencjalną możliwość wykorzystania, świadczyłoby to o obiektywnym istnieniu takiego elementu. Gdyby uznać za prawidłową argumentację sądu rejonowego, że zaspokojenie ciekawości jest działaniem w celu osiągnięcia korzyści osobistej w rozumieniu przepisu art. 231 § 2 k.k., za taki cel należałoby również uznać działanie z pobudek altruistycznych (bez wymiernego efektu zewnętrznego, tylko z dobroci serca). Jako daleko idący przykład można by tu podać uznanie przez kompetentną organ, że czynność wykonana po terminie, została wykonana w terminie, tylko dlatego żeby inna osoba nie poniosła z tego tytułu negatywnych konsekwencji, a celem działania ewentualnego oskarżonego miała by być korzyść osobista w postaci dobrego samopoczucia udzielenia bezinteresownej pomocy drugiej osobie. Takiemu sposobowi rozumowania i interpretacji omawianego znamienia przestępstwa z art. art. 231§ 2 k.k. przeczy chociażby teza wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 grudnia 2015 r. II AKa 201/15, zgodnie z którą subiektywne traktowanie korzyści osobistej nie może być pozbawione pewnych elementów obiektywnych: musi to być bowiem takie świadczenie, które, oceniane z punktu widzenia przeciętnego człowieka mającego na względzie obowiązujące w danej społeczności reguły, wzorce zachowań itp. może w tej konkretnej sytuacji dla tej konkretnej osoby zostać uznane za korzyść osobistą. W literaturze, ale i w judykaturze przyjmuje się, że jest możliwe przyjęcie korzyści osobistej, wymieniając tu przykładowo: obietnice awansu, protekcje, zaspokojenie potrzeb seksualnych, zmniejszenie obowiązków itp. Do przyjęcia korzyści osobistych nie można stosować tej samej wykładni pojęcia wręczenia, gdyż korzyści majątkowe mają postać przeliczalną, natomiast korzyść osobista to "wszelkie dobro niemające charakteru majątkowego, bezpośrednio nieprzeliczalne na pieniądze, ale dogodne dla przyjmującego lub zaspakajające jakąś jego potrzebę" (A. Barczak-Oplustil w: Kodeks karny. Komentarz. A. Zoll (red.), wyd. II, t. II, teza 23 do art. 228). Termin „przyjęcie" korzyści nie odbywa się tak samo, jak ma to miejsce w przypadku korzyści majątkowej, ale polega na zaaprobowaniu, wzięciu tego, co ktoś (!) oferuje. Korzyść osobistą należy rozpatrywać zarówno w kategoriach obiektywnych, jak i subiektywnych. W pewnych bowiem sytuacjach "określone świadczenie może mieć wartość emocjonalną tylko dla poszczególnej jednostki (np. list pisany przez osobę, z którą było się związanym uczuciowo)", którego przyjęcie będzie korzyścią tylko dla tej osoby. Zgodzić się też należy z poglądem, że subiektywne traktowanie korzyści osobistej "nie może być pozbawione pewnych elementów obiektywnych: musi to być bowiem takie świadczenie, które, oceniane z punktu widzenia przeciętnego człowieka mającego na względzie obowiązujące w danej społeczności reguły, wzorce zachowań itp. może w tej konkretnej sytuacji dla tej konkretnej osoby zostać uznane za korzyść osobistą" (A. Barczak-Oplustil, op. cit., str. 953-954).

Na gruncie niniejszej sprawy IIK 1546/21 przeprowadzenie w oparciu o podane powyżej przykłady testu działania przez oskarżoną A. S. w celu korzyści osobistej daje wynik negatywny. Oskarżona ani nie otrzymała od kogoś jakiejkolwiek korzyści osobistej, ani nie działała w zamian za taką korzyść. Oskarżona według ustaleń sądu rejonowego zaspokoiła ciekawość, ale niczego nie otrzymała ze świata zewnętrznego w szczególności od innej osoby, ani świadczenia, ani informacji, które byłyby dla niej w świetle obiektywnego obserwatora osobiście korzystne i miały być niejako nagrodą za bezprawne działanie. Nie ma takich ustaleń w stanie faktycznym sprawy. Nie możne takiego elementu zidentyfikować na gruncie niniejszej sprawy i poddać testowi. Zaspokojenie potrzeby ciekawości oczywiście miało miejsce (subiektywne). Jednak nie powstał jakikolwiek efekt materialny w świecie zewnętrznym pozwalający obiektywnie zweryfikować tę korzyść jako korzyść osobistą w rozumieniu przepisu art. 231 § 2 k.k. Chodzi tu o możliwość uzyskania i konkretnego wykorzystanie konkretnej informacji z systemu (...), co do konkretnego pokrzywdzonego. Nie ma na to dowodów. Zaspokojenie potrzeby uczuciowej oskarżonego może być potraktowane jako uzyskanie przez niego korzyści osobistej, ale gdy przyczyna zaspokojenia jest celem działania i ma faktyczny związek ze światem zewnętrznym, np. wypełnienie znamion z art. 231§1 k.k. wykonane po to aby uzyskać efekt w postaci zawiązania relacji intymnej. Mówimy więc o niejako nagrodzie pochodzącej ze świta zewnętrznego za bezprawne działanie w postaci efektu np. niematerialnej kwestii dogodnej dla przyjmującego lub zaspakajającej jego potrzebę (np. zawiązanie związku intymnego, otrzymanie czegokolwiek co stanowić może w świecie zewnętrznym nadzieję na intymną relację). W końcu wskazać można na kolejny argument na poparcie powyższego rozumowania, że w sprawie hipotetycznie nie byłoby różnicy z punktu widzenia wypełnienia znamion z art. 231 § 2 k.k., gdyby działanie oskarżonej uznać za działanie w celu osiągnięcia korzyści osobistej gdyby wynikało ono wyłącznie z zaspokojenia ciekawości, a jednocześnie oskarżona uzyskałaby korzyść osobistą w postaci np. konkretnych informacji istotnych z punktu widzenia jej interesów w sporach lub relacjach z osobami pokrzywdzonymi, które faktycznie uzyskała. Zaspokojenie ciekawości jest czysto subiektywne, uzyskanie konkretnych informacji jest obiektywnie. Mając na uwadze powyższe rozważania, omawiane obecnie zarzuty oceniono jako zasadne.

Wniosek

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonej o zmianę kwalifikacji prawnej czynu w ten sposób, że przyjęcie typu podstawowego z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., uchylenie grzywny i warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej.

wniosek apelacji oskarżonej: o zmianę prawną kwalifikacji czynu i warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy w Koszalinie uwzględniając omówione powyżej zarzuty apelacyjne zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: uchylił rozstrzygnięcia zawarte w punktach 9 i 10, w punktach od 1 do 8 w każdym przypadku: z podstawy prawnej skazania za przypisane oskarżonej przestępstwa wyeliminował przepis art. 231§2 k.k. i z opisu przypisanych czynów ustalenie, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści osobistej, oraz przyjmując, że przypisane oskarżonej A. S. w punktach od 1 do 8 zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 231§1 k.k. zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k., na podstawie art. 231§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wymierzył oskarżonej A. S. karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka, a na podstawie art. 43b k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez jego publikację na stronie internetowej Sądu Rejonowego w Koszalinie przez okres 2 (dwóch) miesięcy. Szczegółowe uzasadnienie powyższej decyzji znajduje się w punkcie 5.2. niniejszego uzasadnienia.

3.2.

zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej A. S.

zarzut obrazy przepisów postępowania, mających istotny wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, tj. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego dokonaną na niekorzyść oskarżonej A. S. wyrażającej się w powierzchownej, wybiórczej i jednostronnej ocenie materiału dowodowego, w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego oraz zasad logiki i prawidłowego rozumowania, a w ślad za tym wydanie orzeczenia z pominięciem szczegółowej analizy szeregu dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, z jednoczesnym pominięciem okoliczności i dowodów przemawiających na korzyść oskarżonej, mianowicie:

- zaniechanie nadania należytego znaczenia i odpowiedniej wagi dla naruszonych przez oskarżoną obowiązków, w sytuacji, gdy samo przekroczenie uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez funkcjonariusza nie wypełnia jeszcze znamion przestępstwa i może być podstawą odpowiedzialności służbowej lub dyscyplinarnej — czego nie wszczęto, albowiem stwierdzono, iż czyn oskarżonej nie wypełnia znamion ani odpowiedzialności służbowej ani dyscyplinarnej;

- pominięcie, iż zachowanie oskarżonej nie stworzyło realnego niebezpieczeństwa dla powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym, mianowicie w ślad za zeznaniami K. Ś. mając na uwadze zakres informacji dostępnych w bazie SeRCE ciężko jest mówić nawet o hipotetycznej szkodzie, a zatem zważywszy na zakres uprzedniej wiedzy jaką oskarżona dysponowała o osobach pokrzywdzonych — było to zagrożenie iluzoryczne; tymczasem obowiązkiem Sądu jest konieczność wykazania w konkretnej sprawie narażonego na szkodę skonkretyzowanego interesu publicznego lub prywatnego, a nadto ustalenia związku przyczynowego pomiędzy nim a przekroczeniem uprawnień lub niedopełnieniem obowiązków przez funkcjonariusza publicznego — oznacza to, że grożąca szkoda musi być konkretna i nie wystarczy samo jej abstrakcyjne określenie jak uczynił to Sąd I instancji poprzez stwierdzenie zagrożenia utraty zaufania danej instytucji społecznej;

- pominięcie relewantnych elementów dotyczących postaci zamiaru, motywacji oskarżonej — która w dacie dokonania sprawdzeń w bazie podatników — leczyła się psychiatrycznie i pozostawała w ogólnej złej kondycji poprzez wzgląd na zakres i mnogość zachowań tak uprzykrzających świadczenie przez nią pracy i możliwość normalnego funkcjonowania (leczona psychiatrycznie z uwagi na reakcję na ciężki stres oraz zaburzenia adaptacyjne), gdzie jak wyjaśniła przybierała formę uporczywego nękania — w sytuacji gdy nadanie wskazanym okolicznościom należytego znaczenia i odpowiedniej wagi doprowadziłoby do właściwej strony podmiotowej. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że D. T. w okresie od października 2019 roku do maja 2020 roku złożył pracodawcy A. S. szereg skarg i zawiadomień informując, że kobieta uchyla się od spłaty zobowiązań, żądając podjęcia działań wobec pracownicy, w tym wszczęcia postępowania dyscyplinarnego z uwagi na brak nieposzlakowanej opinii. Reakcją na te zgłoszenia były regularne rozmowy przełożonych z A. S., w trakcie których była ona skłaniana do rozwiązania spraw osobistych, których one dotyczyły. A. S. bardzo przejmowała się samymi skargami oraz koniecznością rozmów z przełożonymi, wezwała D. T. do zaprzestania naruszeń jej dóbr osobistych oraz zawiadomiła prokuraturę o możliwości popełnienia przez niego przestępstwa uporczywego nękania na jej szkodę. Sąd I instancji jednakowoż nie uwzględnił dowodu z wyjaśnień oskarżonej, jak i części świadków w zakresie, w jakim dotyczyły charakteru związku między oskarżoną a D. T., szczegółów jej relacji i źródeł konfliktu z K. T. czy też A. K.. Tymczasem Sąd I instancji zaniechał dokonania rekonstrukcji procesu motywacyjnego zachodzącego w psychice oskarżonej na podstawie okoliczności podmiotowych takich jak osobowość sprawcy, jej charakter, usposobienie, reakcja emocjonalna, zachowanie w stosunku do otoczenia, tło i powody zajęcia, zachowanie przed dokonaniem czynu i potem w stosunku do pokrzywdzonych;

- odmowę nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej w zakresie, w jakim wyjaśniła, że: nie znała dobrze programu (...), zakresu informacji, które są w nim gromadzone i potrzebowała pomocy w jego obsłudze, albowiem przeczyć ma temu ogólna ilość logowań i operacji w tym programie dokonana przez oskarżoną w analizowanym okresie — w sytuacji, gdy ogólna ilość logowań i operacji w tym programie dokonana przez oskarżoną w analizowanym okresie sama w sobie nie świadczy dobrej znajomości obsługi programu;

- jej znajomość z A. K. zakończyła się przed kilkoma laty, co miało świadczyć o tym, że kobiety nie są sobie nic winne, albowiem nie były prawdziwe, w sytuacji gdy okoliczność, że pokrzywdzona A. K. napisała skargę do pracodawcy oskarżonej, której treść była weryfikowana, a w wyniku czego ustalono, że A. K. podjęła kroki w celu odzyskania należności od oskarżonej — tak nie świadczy to jednakowoż, aby jakiekolwiek kroki prawne w tym zakresie inicjowała sama oskarżona — wreszcie, aby wykorzystała którąkolwiek z informacji ujawnionych w bazie danych (...) — a ponadto należy mieć na względzie, iż dane wynikające choćby mającego zostać skierowanego wobec oskarżonej pozwu — pozostają również ujawnione we ww. systemie;

- zaniechanie nadania należytego znaczenia i odpowiedniej wagi dla faktu, iż oskarżona ma nienaganną opinię w miejscu pracy, a nadto, iż w dniu 29 stycznia 2020 r. Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego (...) (...) w S. umorzył postępowanie wyjaśniające w stosunku do A. S. dotyczące naruszenia obowiązku godnego zachowywania się w służbie i poza nią stwierdzając, że czynu nie popełniono.

co doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który miał istotny wpływ na jego treść, a polegający na:

a) ustaleniu, że do momentu sprawdzenia, A. S. nie wiedziała jakie informacje znajdzie w systemie, a zatem nie wiedziała też, czy będzie miała sposobność je wykorzystać, w sytuacji, gdy oskarżona począwszy od 1 listopada 2019 roku A. S. rozpoczęła pracę na stanowisku referenta ds. identyfikacji i rejestracji podatkowej w Referacie Identyfikacji i Rejestracji Podatkowej (SKI) na rzecz I. Administracji Skarbowej w S., a zatem musiała wiedzieć jaki zakres informacji jest możliwy do uzyskania za pośrednictwem bazy SeRCE — co więcej jak uznał Sąd I instancji oskarżona wielokrotnie korzystała z tego systemu w trakcie pracy zawodowej. Wyszukiwała w ten sposób różne osoby, w tym nieposiadające z nią żadnych powiązań w życiu prywatnym.

c) ustaleniu, że oskarżona działała przy tym na szkodę interesu prywatnego poszczególnych pokrzywdzonych, ponieważ dane zawarte w systemie (...) — niezależnie od tego, które z nich były już dla oskarżonej znane, a które nie — stanowiły tajemnicę skarbową, w sytuacji gdy zachowanie oskarżonej nie stworzyło realnego niebezpieczeństwa dla powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym, albowiem w ślad za zeznaniami K. Ś. mając na uwadze zakres informacji dostępnych w bazie (...) ciężko jest mówić nawet o hipotetycznej szkodzie, a zatem zważywszy na zakres uprzedniej wiedzy jaką oskarżona dysponowała o osobach pokrzywdzonych — było to zagrożenie iluzoryczne;

d) ustaleniu, że oskarżona godziła się na to, że w ten sposób działa na szkodę określonego interesu publicznego lub prywatnego, w sytuacji, gdy powyższe nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w zakresie w jakim Sąd I instancji wskazał, że ujawnienie tych danych jej, jako osobie powiązanej prywatnie z pokrzywdzonymi, stwarzało realne zagrożenie, że w dogodnych okolicznościach zostaną one wykorzystane, a więc ujawnione szerszemu kręgowi nieuprawnionych osób) — czego nie ujawniono;

e) ustaleniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znikomy oraz ustaleniu stopnia zawinienia oskarżonej jako wysokiego, w sytuacji, gdy kompleksowa ocena zarówno przedmiotowych, jak i podmiotowych przesłanek, ich wartościowanie pozwala na ustalenie znikomej społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonej, a winy jako nieznacznej;

f) ustaleniu, że oskarżona kierowała się ciekawością, chęcią wyszukania jakiegoś punktu zaczepienia w toczących się konfliktach, a nie realną i obiektywną potrzebą, a wreszcie także bezpośredni kierunkowy zamiar osiągnięcia korzyści osobistych z popełnionych przestępstw - w sytuacji, gdy powyższe nie wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jest sprzeczne z treścią wyjaśnień oskarżonej, a nadto tym, iż w toku postępowania nie udowodniono, aby oskarżona przedsiębrała/inicjowała jakiekolwiek działania na szkodę pokrzywdzonych — wreszcie Sąd I instancji wskazał, że nie udowodniono bowiem istnienia jakiejkolwiek, wyrażonej w pieniądzu korzyści, która mogłaby, choćby potencjalnie, wynikać dla oskarżonej z poznania danych zawartych w systemie (...)

g) ustaleniu, że oskarżona znała te normy także w okresie objętym zarzutami, a mimo tego z pełną świadomością je naruszyła, podważając w ten sposób zaufanie do instytucji publicznych i wywołując poczucie niesprawiedliwości u obywateli, których dane ujawniła, w sytuacji, gdy szczerze wyjaśniła, iż uprzednio nikt nie informował jej o niemożności dokonania sprawdzeń osób/podmiotów — poza zakres właściwości miejscowej w systemie (...)

z daleko zaś idącej ostrożności obrońca oskarżonej podniósł zarzut: obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 12 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w kwalifikacji prawnej czynu określonego w punktach 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 i 8 wyroku oraz w podstawie prawnej wymiaru kary, podczas, gdy ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji kwalifikację taką czyniły konieczną i uzasadnioną;

zarzuty apelacji oskarżonej A. S.

- pominięcie oraz nieprzeprowadzenie dowodu ze sposobu szkolenia oskarżonej z systemu (...) jak i zweryfikowania działania systemu (...), zabezpieczeń stosowanych ww/w systemie przed wejście w dane osób postronnych,

- pomięcia i błędną interpretację Regulaminu Organizacyjnego (...) w K., którym określono jedynie właściwość (...) w K. zaś nie wskazano wprost zakazu wchodzenia na dane osób spoza właściwości (...) w K.

- pominięcie i błędną interpretację funkcjonowania systemu (...), zakresu dostępu jak i zabezpieczeń ze strony właściciela systemu przed wejściem w dane osób niezwiązanych z daną sprawą,

Ponadto podniesiony został zarzut iż nie dano wiary temu że:

- oskarżona działała w afekcie, bez zamiaru wyrządzania szkody którejkolwiek stronie oraz z zamiarem popełnienia czynu zabronionego,

- oskarżona nie znała systemu (...), iż szkolenie odbyło się przez koleżankę z działu tylko co do danej czynności, zaś nigdy oskarżonej nie tłumaczono co oznaczają kolejne okienka znajdujące się w systemie,

- oskarżona miała ograniczoną wiedzę co do działania systemu (...), z uwagi na swój charakter pracy oraz zakres obowiązków,

- nie wykazano aby oskarżona z informacji uzyskanych w systemie (...) w jakikolwiek sposób wykorzystała, a tym samym naruszyła tajemnicę skargą czy też wyrządziła pokrzywdzonym jakąkolwiek krzywdę

- nie uwzględniono sytuacji, iż błędnego wpisania danych w wyszukiwarkę systemu (...) lub też błędnego nadesłania dokumentów co można było stwierdzić dopiero po wejściu w dane osoby, zaś od razu przyjęto, iż oskarżona celowo wchodziła na dane tych osób wskazując na wielość osób niezwiązanych z Pierwszym Urzędem Skarbowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie opisane powyżej zarzuty dwóch apelacji ocenione zostały jako niezasadne.

Przede wszystkim należy wskazać istotę sprawy, którą jest fakt, że oskarżona mając dostęp do systemu (...) nie mogła w ogóle użyć tego systemu do jakiejkolwiek czynności związanej z jej (lub innej osoby) prywatną sprawą. A to przecież miało miejsce w sprawie IIK 1546/21 i jest jej istotą. (...) ten mógł być używany wyłącznie w celach związanych z wykonywaną przez daną osobę pracą do celów związanych wyłącznie z tą pracą. W tym zakresie nie było potrzebne żadne szkolenie, bo jest to sprawa oczywista, w szczególności że oskarżona jest osobą, która od lat pracuje w instytucjach państwowych. Jest to okoliczność oczywista dla każdego zatrudnionego w sferze budżetowej, w której wykorzystuje się systemy komputerowe zawierające dane wrażliwe polskich obywateli. Takich systemów nie można używać do celów prywatnych, a wszelkie informacje w nich zawarte są pod ochroną państwa i szczegółowych regulacji prawnych (w tym wypadku tajemnica skarbowa, ochrona danych osobowych). Z tych przyczyn wszystkie zarzuty dwóch apelacji dotyczące tego, czy oskarżona była przeszkolona z obsługi systemu (...), czy w ogóle i ewentualnie jak wykorzystała dane które widziała oraz jaki skutek działanie oskarżonej wywarło na pokrzywdzonych, jej motywacja, wszystkie okoliczności osobiste i rodzinne oskarżonej, które towarzyszyły podjęciu przez nią decyzji o wykorzystaniu systemu (...) do celów prywatnych, a także pozostałe wyszczególnione powyżej elementy dwóch apelacji, nie były okolicznościami, które miały istotnego znaczenia dla samego ustalenia wypełnienia przez oskarżoną znamion przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. Ta okoliczność, czyli wypełnienie przez oskarżoną ustalonym w stanie faktycznym zachowaniem znamion przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. była bezsporna w świetle materiału dowodowego sprawy. W tym zakresie Sąd Okręgowy w Koszalinie w całości podziela argumentację Sądu Rejonowego w Koszalinie zawartą w treści pisemnego uzasadnienia i odsyła do niej apelujących. Nie ma potrzeby przytaczać w tym miejscu celnych i precyzyjnych uwag Sądu Rejonowego w Koszalinie dlaczego ustalone zachowanie oskarżonej uznane zostało jako wypełnienie przez oskarżoną znamion przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. Z uwagi jednak na postawione w dwóch apelacjach zarzuty Sąd Okręgowy w Koszalinie wyjaśni jedynie dodatkowe przesłanki uznania, że oskarżona działała na szkodę interesu prywatnego. W przypadku działania na szkodę interesu prywatnego chodzi o każde narażenie dobra chronionego prawem. Znamię „działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego” nie stanowi skutku zachowania się sprawcy, nawet w postaci konkretnego narażenia określonego interesu na niebezpieczeństwo. Jest to cecha samego zachowania sprawczego. Oznacza merytoryczne powiązanie naruszenia norm kompetencyjnych z abstrakcyjną możliwością wystąpienia szkody w prawnie chronionym interesie publicznym lub prywatnym. Dla wykazania realizacji znamion przedmiotowych z art. 231 § 1 k.k. konieczne jest ustalenie, że prawo udzielało ochrony interesowi publicznemu lub prywatnemu, a naruszone przez funkcjonariusza normy prawne współkształtowały zakres tej ochrony. (szerzej na temat przyjmowanych w doktrynie sposobów rozumienia terminu „działanie na szkodę” zob. J. Giezek, P. Kardas, Sporne..., s. 18 i n.). Dobrem chronionym prawem są m.in. dane osobowe jednostki. Powyższą kwestię reguluje ustawa z dnia 10 maja 2018r. o ochronie danych osobowych oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27.04.2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych; RODO; zob. B. Marcinkowski, Ustawa o ochronie danych osobowych. Komentarz, LEX 2018, art. 107, nt. 5). Niewątpliwe wykorzystanie przez oskarżoną A. S. systemu komputerowego z informacjami o danych osobowych pokrzywdzonych wbrew jej kompetencjom i zasadom ich przetwarzania było bezprawnym przetwarzaniem danych osobowych ustalonych pokrzywdzonych. Przetwarzanie danych przez osobę nieuprawnioną zachodzi wówczas, gdy osoba, która przetwarza dane, nie jest uprawniona do tego rodzaju działań, a tak było w przypadku A. S.. Uprawnienie może wynikać wprost z mocy prawa (z przepisu, który określa uprawnienie) lub z upoważnienia nadanego przez administratora lub podmiot przetwarzający, zgodnie z art. 29 rozporządzenia 2016/679. "Szkoda dla interesu prywatnego", o której mowa w art. 231 § 1 k.k. nie jest tożsama z cywilnoprawnym znaczeniem terminu "szkoda", a zbliża się treściowo do pojęcia "dobra prawnego, które zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo" /por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2023r. V KK 478/23/. W uzasadnieniu tego orzeczenia wyjaśnione zostało, że dokonanie przestępstwa następuje już z podjęciem lub zaniechaniem czynności, potencjalnie powodującym zagrożenie interesu publicznego lub prywatnego. Mowa jest tu bowiem o działaniu na szkodę a nie o wyrządzeniu konkretnej szkody. Dlatego nie było podstaw do wniosku przeciwnego, niż przyjęty przez Sąd Rejonowy w Koszalinie, że oskarżona działała na szkodę interesu prywatnego pokrzywdzonych w sprawie osób.

Natomiast wszystkie wymienione powyżej elementy dwóch środków odwoławczych opisane w zarzutach i ich uzasadnieniach miały i to niebagatelny wpływ na pozostałe rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego w Koszalinie, tj. w zakresie ustalenia stopnia winy oskarżonej, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego jej ciągu przestępstw, a w konsekwencji na decyzję o wyborze i ukształtowaniu orzeczenia o karze. Sąd Okręgowy w Koszalinie uznał, że oskarżona A. S. popełniła ciąg przestępstw z art. 231 § 1 k.k. działając na szkodę kilku pokrzywdzonych i w sprawie nie ma przesłanek, w oparciu o które można ustalić, że wina i społeczna szkodliwość ciągu przypisanego oskarżonej ciągu przestępstw nie są znaczne. Oskarżona wykorzystała państwowy program komputerowy do celów prywatnych, ośmiokrotnie działając w dłuższym okresie na szkodę kilku pokrzywdzonych osób. Oskarżona nie działała jak opisała w apelacji „w afekcie”, przez co sąd rozumie działanie nagłe, nieprzemyślane skoro działała wielokrotnie od 6 maja 2020r. do 30 czerwca 2020r. na szkodę różnych pokrzywdzonych. Oskarżona działała na szkodę interesu prywatnego tych osób. Powyższe świadczy właśnie o tym, że wina i społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonej są znaczne.

Nie można zgodzić się z zarzutem obrońcy oskarżonej, że przypisane oskarżonej zachowania stanowiły ciąg przestępstw z art. 12 §1 k.k. Brak jest bowiem przesłanki pozwalającej na ustalenie istnienia po stronie oskarżonej z góry powziętego zamiaru dokonania przypisanych jej ośmiu zachowań, skoro oskarżona tego wprost nie opisała, nie miały one miejsca wszystkie razem w tym samym dniu i czasie, tj. jedno po drugim, a nadto działania były dokonane na szkodę kilku osób z różnych przyczyn motywacyjnych, o których wyjaśniała oskarżona. Ostatnie z zachowań przypisanych oskarżonej miało miejsce 30 czerwca 2020r. Gdyby zatem uznać zarzut za zasadny oskarżona odpowiadałaby w warunkach art. 57b k.k. (ostatnie zachowanie miało miejsce po 24 czerwca 2020r.), a to oznacza że w sprawie miałby zastosowanie przepis art. 57b k.k. dodany przez art. 38 pkt 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz.U.2020.1086) zmieniającej nin. ustawę z dniem 24 czerwca 2020r., zgodnie z którym skazując za przestępstwo określone w art. 12 § 1 k.k. sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia. Byłaby to zatem niewątpliwe zmiana na niekorzyść oskarżonej w porównaniu z przestępstwem jej przypisanym i obligowałaby do wymierzenia oskarżonej kary przewidzianej w przepisie art. 231§1 k.k. powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a więc minimum kary 2 miesięcy pozbawienia wolności, a to oznacza że chociażby z tej przyczyny zarzut był niedopuszczalny.

Mając na uwadze zacytowane powyżej poglądy prawne oraz rozważania Sąd Okręgowy w Koszalinie uznał podniesione zarzuty za niezasadne, gdy zmierzały one do uniewinnienia A. S. od popełnienia przypisanych jej przestępstw (ciągu przestępstw) z art. art. 231 § 1 k.k.

Wniosek

wniosek apelacji obrońcy oskarżonej

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez: uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu w całości,

ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej czynu w ten sposób, że przyjęcie typu podstawowego z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., uchylenie grzywny i warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonej;

a z daleko zaś idącej ostrożności procesowej uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

wniosek apelacji oskarżonej:

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez: uniewinnienie oskarżonej od zarzuconego jej czynu w całości

a z ostrożności procesowej o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność podniesionych zarzutów apelacji obrońcy i osobistej apelacji oskarżonej nie może skutkować zasadnością wniosków tych apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo przypisanych oskarżonej A. S. przestępstw z art. 231§1 k.k. w wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 22.12.2023 roku w sprawie o sygn. akt IIK 1546/21 oraz ustalenie wysokości kosztów procesu w I instancji, za wyjątkiem opłaty od orzeczonej kary, która ostatecznie została zmieniona na korzyść oskarżonej wyrokiem II instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność ( za wyjątkiem kwestii uwzględnionych przez sąd odwoławczy) podniesionych zarzutów dwóch rozpoznawanych w sprawie apelacji oraz brak innych okoliczności, które Sąd Okręgowy wziąłby z urzędu pod uwagę na korzyść oskarżonej A. S.. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy w Koszalinie prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie. Ustalenia faktyczne w zakresie przypisanych oskarżonej przestępstw z art. 231§1 k.k. zostały poczynione na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy w Koszalinie ocenił materiał dowodowy w sposób drobiazgowy i kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonej w zakresie przestępstw z art. 231§1 k.k. a jedyną zmianą w porównaniu z treścią wyroku sądu rejonowego było wyeliminowanie przepisu art. 231§2 k.k. i z opisu przypisanych czynów i wyeliminowanie ustalenia, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści osobistej, i w konsekwencji orzeczenie nowej kary wobec A. S.. Dlatego Sąd Okręgowy w Koszalinie zaskarżony wyrok, w pozostałym zakresie (tj. poza dokonanymi zmianami) utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez sąd odwoławczy pod uwagę z urzędu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Okręgowy w Koszalinie zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: uchylił rozstrzygnięcia zawarte w punktach 9 i 10, w punktach od 1 do 8 w każdym przypadku: z podstawy prawnej skazania za przypisane oskarżonej przestępstwa wyeliminował przepis art. 231§2 k.k. i z opisu przypisanych czynów ustalenie, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści osobistej, oraz przyjmując, że przypisane oskarżonej A. S. w punktach od 1 do 8 zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 231§1 k.k. zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k., na podstawie art. 231§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wymierzył oskarżonej A. S. karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka, a na podstawie art. 43b k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez jego publikację na stronie internetowej Sądu Rejonowego w Koszalinie przez okres 2 (dwóch) miesięcy.

Ponadto zasądzoną w punkcie 12 kwotę kosztów sądowych obniżono do kwoty 1035,07 (tysiąc trzydzieści pięć 07/100) złotych /w tym zakresie argumentacja znajduje się w części 5.4. niniejszego uzasadnienia/.

Zwięźle o powodach zmiany

W tym zakresie argumentacja dotycząca zmiany polegającej na wyeliminowaniu z podstawy prawnej skazania za przypisane oskarżonej przestępstwa przepisu art. 231§2 k.k. i z opisu przypisanych czynów ustalenia, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści osobistej, znalazła się w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia.

Tak jak zostało to już ujęte w niniejszym uzasadnieniu. Wszystkie wymienione, a nie uwzględnione na korzyść oskarżonej elementy dwóch środków odwoławczych opisane w zarzutach i ich uzasadnieniach, czyli te argumenty które według apelujących wywołać miały skutek w postaci uniewinnienia oskarżonej od przypisanego jej przestępstwa z art. 231§1 k.k., były argumentami, które Sąd Okręgowy w Koszalinie wziął pod uwagę na korzyść oskarżonej w zakresie ustalenia stopnia winy oskarżonej oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanych jej przestępstw z art. 231§1 k.k. Powyższe argumenty w konsekwencji wpłynęły na decyzję o wyborze i ukształtowaniu orzeczenia o karze. Sąd Okręgowy w Koszalinie po uznaniu, że oskarżona A. S. popełniła ciąg przestępstw z art. 231 § 1 k.k. (co szeroko uzasadnione zostało w dwóch poprzedzających częściach niniejszego uzasadnienia) oraz po uznaniu, że oskarżona wykorzystała państwowy program komputerowy do celów prywatnych, ośmiokrotnie działając w dłuższym okresie, bo od 6 maja 2020r. do 30 czerwca 2020r. na szkodę kilku pokrzywdzonych osób i ich interesu prywatnego tych osób, a także mając również na uwadze to że oskarżona z własnej woli zaprzestała przekraczania uprawnień na długo zanim proceder ten został ujawniony, a od końca przestępczego zachowania upłynęły już 4 lata, Sąd na podstawie art. 231§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wymierzył oskarżonej A. S. karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka, a na podstawie art. 43b k.k. orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez jego publikację na stronie internetowej Sądu Rejonowego w Koszalinie przez okres 2 (dwóch) miesięcy. Suma powyższych okoliczności zadecydowała o zastosowaniu wobec oskarżonej instytucji przewidzianej w przepisie art. 37a k.k. i zamiast orzekania kary pozbawienia wolności przewidzianej za przestępstwo z art. 231§1 k.k. orzeczona została kara łagodniejszego rodzaju w postaci kary grzywny i środka karnego. Tak ukształtowana kara w tym konkretnym przypadku jawi się jako kara adekwatna do ustalonego znacznego stopnia zawinienia i znacznej społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej ciągu przestępstw. Orzeczony środek karny ma oddziaływać wychowawczo również w sferze oddziaływania społecznego.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zasądzono od oskarżonej A. S. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. T. kwotę 1500 złotych tytułem zwrotu wydatku w postaci ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, która to kwota wynikała z przedłożonego rachunku (k.904a) i jest kwotą mieszczącą się w minimalnych stawkach należnych obrońcom lub pełnomocnikom za udział w rozprawie apelacyjnej w sprawie karnej. Podstawą prawną powyższej decyzji był przepis art. 636 §1 K.p.k. w zw. z art. 616 §1 pkt 2 K.p.k.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4.

Zasądzono od oskarżonej A. S. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i wymierzono jej 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty za obie instancje. O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 636 §1 K.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.). W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do odstępowania od zasady ponoszenia kosztów sądowych w sytuacji wydania wyroku skazującego i nieuwzględnieniu w całości apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej i oskarżoną.

Jednocześnie Sąd Okręgowy w Koszalinie zmienił zaskarżony wyroku w ten sposób, że zasądzoną w punkcie 12 kwotę kosztów sądowych obniżył do kwoty 1035,07 (tysiąc trzydzieści pięć 07/100) złotych odejmując od sumy kosztów wliczoną opłatę od skazania wynikającego z wyroku sądu I instancji. Brak powyższej decyzji spowodowałby wyegzekwowanie od oskarżonej opłaty 500 złotych zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Koszalinie oraz opłaty wliczonej w ogólną sumę kosztów jak w punkcie 12 wyroku sądu I instancji.

7.  PODPIS

/Renata Rzepecka-Gawrysiak/ /Rafał Podwiński/ /Sławomir Przykucki/

Z.

- odpis wyroku wraz z pisemnym uzasadnieniem doręczyć zgodnie ze złożonym wnioskiem: a) obrońcy oskarżonej i b) oskarżonej z pouczeniami.

Koszalin 08.07.2024r.

sędzia Rafał Podwiński