Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że obrońca skazanego w sposób nieprawidłowy sformułował zarzut apelacji. Z treści apelacji wynika, że skarży on wysokość orzeczonej kary łącznej, zatem zarzut należało postawić wyłącznie w oparciu o przyczynę odwoławczą wskazaną w art.438 pkt 4 kpk, a więc zarzut rażącej niewspółmierności kary, a nie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Powoływanie się w zarzucie na uznanie Sądu, że nie jest możliwe orzeczenie kary łącznej w niższym wymiarze, odwołuje się do kategorii ocen, a nie jest kwestionowaniem ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do twierdzeń apelacji stwierdzić należy, że w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że zarówno zasada pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji, to zasady skrajne, które powinny znaleźć zastosowanie zupełnie wyjątkowo, natomiast orzeczona kara łączna powinna być przede wszystkim sprawiedliwą reakcją za wszystkie przestępstwa pozostające w zbiegu. Zasadą orzekania kary łącznej powinna być zatem zasada asperacji, przy czym wymiar kary powinien uwzględniać dyrektywę określona w art. 85a kk. Wymieniony przepis wskazuje na potrzebę uwzględnienia celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Uzasadnia to zastosowanie raczej surowszej niż łagodniejszej kary łącznej, skoro skazany kolejnego podobnego przestępstwa dopuścił się zaledwie kilka dni po uprawomocnieniu się pierwszego wyroku skazującego, a następnego przestępstwa kilka miesięcy później. Takie postępowanie skazanego świadczy o jego lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego i wydanych wobec niego wyroków. Wynika też z tego, że nie ma racji skarżący twierdząc, że wobec skazanego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że orzeczona przez Sąd Rejonowy kara łączna nie nosi cech rażącej surowości, a wręcz przeciwnie postrzegana może być jako kara łagodna. Powoływanie się przy tym przez obrońcę skazanego na orzeczenia Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, wskazujące na to, że podobieństwo przestępstw uzasadnia przyjęcie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej, jest o tyle niezasadne, że dotyczy poprzedniego stanu prawnego, w którym karę łączną wymierzano w przypadku, gdy przestępstwa popełniono zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich. W sytuacji jaka ma miejsce w niniejszej sprawie, kiedy skazany popełnia kolejne przestępstwa po tym, jak został skazany wcześniejszym wyrokiem, jak to już wyżej zaznaczono, świadczy to raczej o jego lekceważącym stosunku do skazującego go wyroku, a to w żadnej mierze nie może uzasadniać zastosowania zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art.624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, uznając, że z uwagi na trudną sytuację materialną skazanego, nie będzie on w stanie tych kosztów zapłacić.

/SSO Andrzej Jaracz/ /SSO Grzegorz Polewiak/ /SSO Marek Walentynowicz/