Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Koszalinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SO Bogdan Lewandowski

Protokolant: sekr. sąd. Anna Andrzejewska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2013 r.

sprawę I. S.

obwinionej z art. 51 §1 kw w zw. z art. 156 ustawy Prawo o ochronie środowiska

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Kołobrzegu

z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt II W 2202/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 K.w. odstępuje od wymierzenia kary obwinionej I. S. za przypisane wykroczenie,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie przed sądem I i II instancji.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kołobrzegu, wyrokiem z dnia 12 grudnia 2012 roku, sygn. akt II W 2202/11, w sprawie I. S., obwinionej o to, że:

w dniach 02.07.2011 r. około godz.22.15, 09.07.2011 r. około godz.22.15, 10.07.2011 r. około godz.23.45, 11.07.2011 r. około godz.23.37, 12.07.2011 r. około godz.22.15, 15.07.2011 r. około godz.23.43, 28.07.2011 r. około godz.23.41, 29.07.2011 r. około godz.23.06, 29.07.2011 r. około godz.23.06, 30.07.2011 r. około godz. 23.52, 31.07.2011 r. około godz.22.42, 01.08.2011 r. około godz.23.48 w U. przy ul. (...) na działce (...) w barze (...) u J. jako odpowiedzialna za odtwarzanie muzyki dopuściła się jej głośnego odtwarzania czym zakłóciła spoczynek nocny G. P.,

to jest o czyn z art.51 § 1 k.w. w zw. z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska,

orzekł:

I.  uznał obwinioną I. S. za winną popełnienia zarzucanego jej obwinieniem czynu wypełniającego dyspozycję art.51 § 1 k.w. w zw. z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska i za to na podstawie art.51 § 1 k.w. w zw. z art.24 § 1 i 3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w wysokości 300,00 złotych;

II.  zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 100,00 złotych i wymierzył jej opłatę w kwocie 30,00 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wywiodła obwiniona osobiście, zarzucając mu naruszenie:

⚫

art.51 § 1 k.w. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, podczas gdy fakt odtwarzania muzyki w okresach wskazanych we wniosku o ukaranie w okolicznościach niniejszej sprawy przez obwinioną nie może być uznane za „wybryk”,

⚫

art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska poprzez uznanie, iż obwiniona naruszyła normy tego przepisu, podczas gdy brak jest wskazania, jakie to zachowanie się obwinionej wyczerpuje dyspozycję tego przepisu,

⚫

art.7 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.w. mającą wpływ na treść orzeczenia, to jest naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie całkowicie dowolnej i jednostronnej oceny zebranych w sprawie dowodów poprzez uznanie za niewiarygodne wyjaśnień obwinionej, zeznań A. K. (1) i R. S. oraz uznanie, iż zeznania A. K. (2), dokumenty w postaci protokołu sesji Rady Gminy i nagrania na płycie CD wskazują, iż obwiniona zakłóciła spoczynek nocny pokrzywdzonemu, podczas gdy w/w dowody nie pozwalają w żaden sposób na poczynienie takich ustaleń.

Obwiniona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzucanego czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionej okazała się zasadna o tyle, o ile prowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie co do wymierzonej jej kary.

Dokonana przez Sąd Rejonowy w Kołobrzegu analiza materiału dowodowego jest prawidłowa i w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art.4 k.p.k. w zw. z art.8 k.p.s.w. Za takie też należy uznać wyprowadzone z niej wnioski, w tym ustalenia odnośnie stanu faktycznego sprawy, a także dokonaną ocenę prawną. Sąd w sposób logiczny uzasadnił, dlaczego uwzględnił jedne dowody, a innym zaś nie dał wiary i na których oparł się dokonując w sprawie ustaleń. Przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. i przekonująco uzasadnione. Poza sferą rozważań Sądu Rejonowego nie pozostały jednocześnie żadne dowody ani też okoliczności istotne z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia (art. 34 k.p.s.w.).

Wypływającym z powyższego, zaprezentowanym przez Sąd pierwszej instancji ocenom i poglądom, obwiniona przeciwstawia w apelacji własne opinie, przy czym wywody te stanowią przyjętą przez nią w sprawie linię obrony i nie zasługują na uwzględnienie.

Ustalając stan faktyczny Sąd I instancji prawidłowo oparł się przy tym na zeznaniach G. P., A. K. (2) – funkcjonariusza Policji, jak i zgromadzonych w sprawie dowodach z dokumentów, w szczególności w postaci kopii protokołu z posiedzenia Rady Gminy K., pisma Starostwa Powiatowego oraz płyt CD nagranych przez pokrzywdzonego. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zebranych dowodów nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego zastrzeżeń. G. P. konsekwentnie wskazywał przy tym w swoich zeznaniach, iż obwiniona w lipcu 2011 roku w miejscowości U. poprzez głośne puszczanie muzyki w barze (...) u J. kilkakrotnie zakłócała jego spoczynek nocny. Pokrzywdzony przedłożył przy tym w toku postępowania wyjaśniającego w sprawie płyty CD, na których znajdują się wykonane przez niego nagrania video rejestrujące dobiegające ze wskazanego baru odgłosy muzyki. Jednocześnie podkreślał, że goście, którym wynajmował pokoje także skarżyli się na dochodzącą z tego baru w późnych godzinach nocnych muzykę. Zeznania G. P. korelują przy tym z zeznaniami A. K. (2), który uczestniczył w interwencji związanej z naruszaniem przez obwinioną w U. ciszy nocnej. Należy zatem podzielić stanowisko Sądu Rejonowego w Kołobrzegu, iż wskazane osobowe źródła dowodowe, jak i dowody z dokumentów są w pełni wiarygodne, mając na względzie, że wnioski z nich płynące korespondują ze sobą. Jednocześnie Sąd I instancji słusznie odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionej I. S., która kwestionowała swoje sprawstwo do zarzucanego jej czynu oraz zeznaniom świadków A. K. (1) i R. S. uznając, że ich treść miała pomóc obwinionej w uniknięciu odpowiedzialności za to wykroczenie. Zeznaniom wskazanych osób przeczą bowiem dowody, którym Sąd dał wiarę w całości.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wykazał zatem, że I. S. odtwarzała w barze (...) u J. muzykę na tyle głośno, że zakłóciła spoczynek nocny G. P., czym wyczerpała dyspozycję art.51 § 1 k.w. w zw. z art.156 ustawy Prawo o Ochronie Środowiska. Muzyka była odtwarzana w późnych godzinach wieczornych, tj. także po godzinie 23.00, co niewątpliwie zostało zarejestrowane na nagraniach video. Jednocześnie obwiniona, mając świadomość uciążliwości odgłosów głośnej muzyki dla mieszkającego blisko baru (...), nie ściszyła jej po godzinie 22.00 na tyle, aby nie zakłócać jego spoczynku nocnego. O ile potrzeba zabawy i słuchanie muzyki w miejscowościach nadmorskich, w tym w szczególności w U. w okresie letnich wakacji przez osoby odwiedzające te miejscowości znajduje niewątpliwie ogólne uznanie wśród społeczności tam mieszkającej. Okoliczność ta nie powoduje, iż dopuszczalnym było wbrew obowiązującym normom prawnym naruszanie prawa poszczególnych osób do nocnego odpoczynku. Wymaga podkreślenia, że obwiniona podejmując się prowadzenia działalności gospodarczej, wiedząc o możliwości zakłócenia odpoczynku nocnego osób przebywających w pomieszczeniach mieszkalnych znajdujących się w niewielkiej odległości od baru w miejscowości U. co najmniej godziła się na zaistnienie takiej sytuacji. Nie podjęła przy tym żadnych starań, aby dojść do porozumienia z G. P. na zasadzie wzajemnych relacji sąsiedzkich. Zwyczaj organizowania dość głośnych zabaw w okresie wakacji letnich nie może przy tym stanowić okoliczności wyłączającej bezprawność zachowania obwinionej.

W ocenie Sądu Okręgowego w Koszalinie nie bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje przy tym charakter i okoliczności przypisanego obwinionej czynu. Podkreślenia bowiem wymaga, iż jedynie G. P. zdecydował się zawiadomić KPP w K. o podejrzeniu popełnienia przez obwinioną wykroczenia. W rezultacie jest on jedyną osobą, której I. S., odtwarzając głośno muzykę, zakłóciła w lipcu 2011 roku odpoczynek nocny, choć w pobliżu baru, jaki prowadziła obwiniona znajdowało się wiele zabudowań. Jednocześnie Sąd miał na względzie, iż do zdarzenia doszło w okresie letnich ferii, kiedy co do zasady społeczeństwo się bawi i jednocześnie w ten sposób w oderwaniu od codziennych obowiązków odpoczywa.

Mając powyższe na uwadze, w tym dość niski stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinioną wykroczenia oraz dodatkowo jej warunki osobiste, czy też to, że przed lipcem 2011 roku nie została ukarana za popełnienie wykroczenia, Sąd Okręgowy w Koszalinie uznał, iż wystarczające w przedmiotowej sprawie będzie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionej z jednoczesnym odstąpieniem na podstawie art. 39 §1 k.w., od wymierzenia jej kary.

Wobec powyższych okoliczności, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie art.109 § 2 k.p.s.w. w zw. z art.437 § 2 k.p.k., w ten sposób, że na podstawie art.39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia obwinionej kary za przypisane jej wykroczenie. W pozostałym zakresie natomiast utrzymano zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 624 k.p.k., a także art. 17 ust.1 i 2 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1973 r., Nr 27, poz.152 ze zm.), uwzględniając sytuację materialną obwinionej oraz fakt, że apelacja prowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku na jej korzyść. Sąd Okręgowy zwolnił przy tym obwinioną od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie przed sądem pierwszej i drugiej instancji.